Shrove Sunday

Twee mannen op leeftijd, overduidelijk broers, schuifelen minutenland door de kamer. Ze zingen. Althans, het klinkt alsof dat de bedoeling is doordat hun monotone bromstemmen af en toe een kleine uitschieter maken naar boven of beneden. Tijdens hun gezang kijken ze wezenloos voor zich uit, zonder iets te zien: Alyosha en Petya zijn blind, al vanaf hun geboorte. In het volgende shot maken we kennis met Shura. Dik ingepakt wandelt ze over een typisch Russische straat; grauw, verlaten en vol gaten. Ook zij schuifelt meer dan ze loopt en elke keer als er een auto aankomt, blijft ze stokstijf stilstaan langs de kant van de weg. Pas als ze in de winkel haar boodschappen doet wordt duidelijk waarom. Ook zij is blind. Sinds de dood van hun ouders en oudere broer zorgt Shura voor haar broers. Dit kleine familieportret schetst één dag uit hun leven. Soms voelt het wat voyeuristisch. Alsof je door een openstaand raam naar binnen gluurt, omdat zij jou toch niet kunnen zien. Dat gevoel wordt versterkt doordat vrijwel elk shot is genomen vanaf een vast camerapunt, waardoor elke handeling in de film een extra traagheid meekrijgt.