The Missing Picture

Geen reconstruerende interviews met daders en slachtoffers zoals in zijn eerdere films en , maar kleifiguurtjes en zijn de middelen waarmee Rithy Panh voor het eerst zijn eigen geschiedenis tijdens de Khmer Rouge dictatuur laat zien. Halverwege het leven komen de beelden uit je jeugd terug, vertelt de voice-over – Panh is bijna vijftig – en die smaken zoet en bitter. Hij moet de beelden wel zelf creëren, want behalve de propaganda van de Khmer, zoals georkestreerde documentaires en slecht geacteerde actiescènes die ze gebruikten om hun overwinningen aan het volk te laten zien, is er geen gefilmd materiaal uit die tijd. De Franse voice-over is gebaseerd op teksten uit Panhs boek . Een enkele foto-uitsnede van broers en zussen komt langs, uit een vrolijke tijd voor Pol Pots troepen de hoofdstad binnenvielen met hun pure revolutie. Het begint met puurheid en het eindigt met haat, zegt de stem. Honderden kleifiguurtjes staan bevroren in landschappen waar de camera overheen dwaalt, zijn ze al genoemd, stille getuigen bij gebrek aan sprekende. Zulke beelden stellen ook vragen over representatie. Als alle historische beelden en alle reconstructies fictie zijn, hoe maak je een gruwelijke maar onzichtbare geschiedenis dan inzichtelijk, zonder valse dramatiek en sensatie? Wat is de essentie?