Sleepers' Beat

Wekenlang zijn ze van huis en leiden ze een dienstbaar leven, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Toch is het leven en werken op de Transsiberië-lijn iets waar de treinmedewerkers niet meer zonder willen en kunnen. Ze voelen zich inmiddels meer thuis in de trein dan in hun huizen. is een loflied op de trein, die ze beschouwen als een levend wezen, en op de wagons, die als het ware elk een eigen geest bezitten – van de ene houd je meteen, de andere leer je pas na enige tijd liefhebben. De camera verbeeldt hun liefde voor de trein met visuele lyriek: hij streelt de gordijntjes, toont de besneeuwde Russische landschappen en de in het zonlicht oplichtende rails. Het geratel en geschommel van de trein vormen samen met zachte pianoklanken een meditatief ritme dat dagdromerig en nostalgisch stemt. Regisseur Anastasia Kirillova, maakt naast documentaire- en dramashorts ook videoinstallaties en clips. Deze poëtische short sluit nauw aan bij Kirillova’s eerdere werk, waarin thema’s als het immigranten- of ballingenbestaan en je thuis voelen versus onderweg zijn regelmatig terugkeren.