Xavó-Xaví

In 1978 werd er in Barcelona een sociaal programma bedacht voor Can Tunis, een wijk waar mensen op het randje van het bestaan balanceren. Woningen, educatie en werk waren de drie pijlers waarop de wederopbouw rustte. Twintig jaar later lijken die pijlers weer onder afbraak te bezwijken. In letterlijke zin – de wijk wordt gesloopt om ruimte te maken voor de uitbreidende haven – en door de ongebreidelde groei van criminaliteit, prostitutie en drugshandel. Een aantal bastions van goede wil en hoop blijven vooralsnog overeind, zoals de speciaal op de onaangepaste wijkkinderen ingerichte school en de drugshulpverlening. Regisseur Óscar Pérez laat zien hoe de hulpverleners strijden tegen de algehele verloedering en onverschilligheid van inwoners en autoriteiten. In een kalm tempo en met een rustige, bijna serene cameravoering laat hij de wijk en zijn bewoners in woord en beeld hun verhaal doen. De rust wordt versterkt door terugkerende scènes, zoals de ingang van het schoolplein waar de oude Basilio de leerlingen opvangt met een persoonlijk gesprekje, een grap, een uitbrander of een knuffel. De beelden van de school, de drugsscene, hulpverleners en de afbraak van de wijk worden onderbroken door statements van betrokkenen, die niets minder zijn dan hulpkreten gericht aan de overheid. CAN TUNIS, het vervolg op XAVÓ-XAVI, wordt ook vertoond op het festival