Vision

Kristof Buntinx dacht dat hij de zoon van God was. De desillusie is des te groter als blijkt dat het alleen maar een psychose was. Nu leeft Kristof in een grote gevoelloze leegte. Hij ziet geen hoger doel meer en moet naar eigen zeggen leren accepteren dat het leven niet meer is dan dit. Regisseur Ilke de Vries filmde zijn therapiesessies en projecteerde die op drie synchrone schermen waarbij we Kristof van boven op een bed zien liggen. We kijken als God naar beneden en worden gedwongen te oordelen over wat hij ziet en hoort. Kristof wil boven alles een mooi lichaam, vertelt hij. En iemand die voor hem zorgt. Het leven zou een sprookje moeten zijn, verklaart hij. De kijker die voor even God is, moet bij zichzelf te rade gaan: ontfermt hij zich over deze man, zijn onderdaan, of keert hij zich af? Zijn het de verlangens van een verwend kind of zien we hier een verlammende lusteloosheid? Kristofs verhalen roepen een heleboel emoties en gedachten op. In hoeverre kan de kijker op basis daarvan oordelen? In hoeverre kan een therapeut oordelen? We zien Kristof, drie keer tegelijk zelfs, maar we zien hem ook niet.