Moving So Slowly

Elke bureaucratie kent haar eigen ondoorgrondelijke logica, zo ook die van de Costa Ricaanse immigratiedienst. De rijen voor de ingang zijn lang, en als je eenmaal binnen bent, ben je blij dat je mag plaatsnemen op een van de rode, gele of blauwe stoelen waar een ambtenaar je naartoe wijst – ook daar zijn blijkbaar regels voor.

Binnen gaat het wachten gewoon door. Onbewogen legt de camera het gehang vast van een diverse groep wachtenden. Hun gezichten verraden vermoeidheid, verveling, irritatie, wat ook geldt voor de geüniformeerde medewerkers die de mensenstroom in goede banen leiden. Ze zijn hier uit noodzaak: “Zonder ID wordt het wel heel lastig voor me”, legt een uitgebluste man, die al jaren in het land woont, uit aan een ambtenaar. Buiten parkeert een advocaat zijn bestelbusje en zet twee plastic tuinstoelen neer om juridisch advies te verlenen.

Het geduld wordt op de proef gesteld, zowel voor als achter het loket. Deze bij vlagen droogkomische documentaire maakt voelbaar hoe die gemoedstoestand verandert in gelatenheid en bij sommigen uiteindelijk omslaat in stille wanhoop.