The Magnitude of All Things

Regisseur Jennifer Abbott (The Corporation) herinnert zich hoe het begon tijdens een zomerse boswandeling. Er leek sneeuw te vallen, maar in werkelijkheid waren het asdeeltjes van een door klimaatverandering gevoede bosbrand, die ver weg woedde. Wat ze op dat moment voelde, herkende ze van de dood van haar zus, die in 2008 stierf aan kanker. In deze zeer persoonlijke film trekt Abbott parallellen tussen de rouw om het verlies van een naaste en rouw om wat de mensheid verliest door de klimaatcrisis.

Tijdens haar filmische reis blijken mensen overal ter wereld eenzelfde overweldigend verdriet te voelen. Of het nu de Inuit zijn, die kampen met de gevolgen van smeltend ijs, Australiërs wier woongemeenschap inclusief de omliggende flora en fauna werd verzwolgen door het vuur, of stammen in de Amazone die zich verzetten tegen de verwoestende effecten van mijnbouw. Want verdriet slaat ook om in woede, actie, hoop.

De soms rauwe emoties en dramatische muziek maken dit tot een aangrijpende film, waarbij vertroosting schuilt in de nagespeelde verhaallijn van Abbotts zus, die mede dankzij de natuur in het reine komt met haar onvermijdelijke dood.