Water Children

'Waterkinderen' worden ze in Japan genoemd: dode baby's die in een mythologisch ritueel worden herdacht. Omdat de kinderen geen kans hebben gekregen om goede daden te doen, kunnen ze de onderwereldrivier niet oversteken en zitten ze gevangen in stenen beeldjes aan een rivieroever.

Filmmaker Aliona van der Horst volgde de onconventionele Japans-Nederlandse pianiste Tomoko Mukaiyama. De pianiste besefte op een dag dat haar vermogen om kinderen te baren eindig is, een kwestie waar ook de filmmaker mee kampt. In een dorpje in Japan creëerde Mukaiyama een multimediaal kunstproject over het thema. Ze maakte wat ze noemt een kathedraal, opgetrokken uit 12 duizend witte zijden jurken, en roept vrouwen op om een jurk te pakken, te dragen en bevlekt met menstruatiebloed - of zoals ze het mooi noemt: 'maanbloed' - en daarna weer terug te hangen. In de stoffen kathedraal ontmoeten bezoeksters elkaar om te praten over kwesties rond (on)vruchtbaarheid.

Van der Horst vertelt het verhaal vanuit haar eigen perspectief. Daarnaast komen vrouwen aan het woord die vertellen over hun ervaringen met miskramen, overleden kinderen of hun gedachtes over vruchtbaarheid en seksualiteit. Ten slotte blijkt de filmmaker zelf een heel persoonlijke motivatie te hebben voor het maken van deze dromerige, poëtische zoektocht.