Distant Constellation

Met haar geduldige camera portretteert Shevaun Mizrahi niet alleen de bewoners van een verzorgingshuis in Istanboel maar ook de tijd zelf, die binnen de muren van dit gebouw tot stilstand lijkt gekomen. Een Armeense vertelt over familieherinneringen aan de Armeense genocide van 1915, een oude charmeur vertelt over zijn seksuele escapades en citeert uit Nabokovs Lolita en een blinde fotograaf ziet zich na een lange carrière eindelijk zelf voor de lens gezet. Al die geschiedenissen en al die levens bewegen zich hier door elkaar, maar in gedachten zijn de bewoners bijna altijd ergens anders. En terwijl men binnen in het verleden leeft en sommigen weinig anders doen dan wachten op de dood, wordt buiten een nieuw gebouw opgetrokken en dient de toekomst zich aan. Die cyclus van leven en dood heeft een onvermijdelijke tragiek, maar Mizrahi vindt in de voltooid verleden tijd van het rusthuis ook schoonheid en poëzie.