My Name Is Daniel

Daniel Gonçalves leerde pas lopen toen hij zes jaar oud was. Een omelet bakken kost hem tergend veel tijd, laat hij de kijker zien. Als het hem na diverse pogingen nog steeds niet lukt om het gas aan te steken, valt hij uit zijn rol en roept hij keihard lachend: "Cut!"

In deze ontwapenende egodocumentaire zoekt Gonçalves uit wat hem precies mankeert. Dat hij een lichamelijke beperking heeft, is duidelijk, maar dokters hebben nooit een diagnose kunnen stellen. Terwijl hij verschillende onderzoeken ondergaat, schetst hij een beeld van zijn leven nu en kijkt hij terug op zijn verleden. Dat laatste gebeurt letterlijk via een enorm verzameling VHS-beelden, die hij soms becommentarieert en van context voorziet.

Uit die familiefilmpjes blijkt dat hij in een warm nest opgroeide, met een liefdevolle moeder die voortdurend balanceert tussen hem beschermen en voldoende ruimte geven. Zo helpt ze haar zoon om tot grote hoogte te stijgen. Interessant is de vraag die de filmmaker zichzelf uiteindelijk stelt: welk verhaal had ik verteld als ik geen witte heteroseksuele man uit de rijkste buurt van Rio was geweest?