De beruchte gevangenis van de Chileense stad Valparaiso heeft zijn langste tijd gehad: na 150 jaar wordt hij opgeheven. Als eerbetoon aan de levens van de talloze gedetineerden werd een cultureel project opgetuigd waarvan onder meer deze film het resultaat is.
Een jaar voor de sluiting bezocht filmmaker Cristobal Vicente Cruz bijna dagelijks de gevangenis om het vertrouwen van de bewoners te winnen. We zien de voornamelijk mannelijke gevangenen een potje koken, tv kijken, roken en maté drinken, terwijl ze de camera allang niet meer lijken op te merken. Zo mogen we intiem meekijken in een verborgen, geheime wereld die normaal gesproken gesloten blijft, met zijn eigen ritme en regels. De observerende, korrelige zwart-witbeelden spreken veelal voor zichzelf; zo nu en dan komt een gevangene of de gevangenisdirecteur aan het woord. De haast meditatieve opnamen, soms vergezeld van indringende, repetitieve geluiden, dan weer geluidloos, geven een impressie van een plek waar de tijd lijkt stil te staan. Beelden van overstroomde hurktoiletten en roestige bedden laten zien dat ook de leefomstandigheden eerder thuishoren in een heel andere eeuw.
Images
