El Sicario, Room 164

Een zwarte sluier over zijn gezicht, een blocnote en stift in zijn handen. In de motelkamer waar hij eerder martelde en moordde, heeft een Mexicaanse huurmoordenaar zichzelf onherkenbaar gemaakt om zorgvuldig uitleg te kunnen geven over zijn werk voor een drugskartel. Alle details van de georganiseerde misdaad komen voorbij.

Het kartel blijkt een geolied bedrijf te zijn. Met werknemers die zich door het leger hebben laten opleiden en topmannen die uitgekiende strategieën hebben bedacht, achter de schermen geholpen door de overheid. Alles voor drugs en geld. De anonieme verteller, inmiddels gestopt en op de vlucht voor zijn oude bazen, geeft zijn interpretatie met een ijzingwekkende zakelijkheid. Vaak aan de hand van tekeningen, soms door te doen alsof hij een slachtoffer beetheeft.

De uiteenlopende marteltechnieken, het koelbloedige raffinement; hoe meer de huurmoordenaar vertelt, hoe meer de ontmenselijking naar voren komt. En dan gaat het niet alleen over de gefolterde slachtoffers, maar ook over de afgestompte kartelleden. Een verbijsterende milieuschets, die in 2010 goed was voor meerdere prijzen op het filmfestival van Venetië.