Welfare

observeert de sociale dienst van New York vanuit het gezichtspunt van de ambtenaren die de uitkeringen beheren én vanuit de aanvragers die zich in de kantoren van de sociale dienst verdringen. Het resultaat is zowel verbijsterend als verrassend. Verbijsterend omdat deze bureaucratie zich lijkt te keren tegen de mensen die het minst capabel zijn om ermee om te gaan; verrassend omdat degenen die de bureaucratie runnen niet inhumaan zijn en regelmatig alles doen om te helpen. Een diverse groep mensen passeert de camera. Een van de aanvragers krijgt van haar interviewer te horen dat hij zorg draagt voor tweeënhalf miljoen mensen, en dat hij goed werk levert als er slechts een paar duizend níet krijgen waar ze recht op hebben. Een Duitse immigrant gelooft dat God je alleen helpt als Hij dat wil en dat, gezien de omstandigheden, hij beter op zoek kan gaan naar een leuke plek om zich te verhangen. Voor sommige mensen is elke tegenslag een enorm drama. In zulke gevallen moeten de politieagenten die de kantoren bewaken eraan te pas komen. Zij krijgen op hun beurt regelmatig te maken met racisme. Toch weten ze hun kalmte te bewaren, zelfs als ze naar het hoofd geslingerd krijgen dat ze moeten worden uitgeroeid “vóórdat er bloed vloeit in de straten.” Wisemans camera is erbij en registreert.