And Life Goes On

Een roadmovie die zich afspeelt in Iran tijdens de nasleep van de aardbeving van 1991, die 30 duizend slachtoffers eiste. Een filmmaker rijdt met zijn zoon naar de plaats Koker. Hij is op zoek naar twee acteurs uit zijn laatste film, om te zien of alles goed met ze gaat. De film vertelt het waargebeurde verhaal van de maker, en balanceert zo op de grens van fictie en documentaire. Want al is het nagespeeld, ieder detail is realistisch. De ingestorte huizen, scheuren in wegen en auto’s onder gevallen rotsblokken zijn daadwerkelijk overblijfselen van de aardbeving. De personages spelen zichzelf: ze zijn overlevenden van de aardbeving die door Kiarostami werden gevraagd overlevenden van de aardbeving te spelen. De jonge acteurs speelden eerder in Kiarostami’s De grens tussen realiteit en fictie vervaagt, en in de film wordt hierop gereflecteerd. Zo vertelt een van de personages: “Dit huis hoort eigenlijk bij de film, maar ik mocht er blijven als ik dat wilde. Mijn eigen huis is vernietigd in de aardbeving. […] Nu probeer ik dit huis bewoonbaar te maken. De film wordt weer realiteit.” is een ode aan overlevingskracht en doorzettingsvermogen, of meer nog: het overtuigende bewijs daarvan.