Los Olvidados

Meesterwerk in zwart-wit uit de Mexicaanse periode van Luis Buñuel, waarmee hij, achttien jaar na Las Hurdes (1933), triomfantelijk terugkeerde op het internationale filmpodium en op het festival van Cannes de prijs voor beste regie en die van de internationale filmkritiek won.

Waar Las Hurdes, als nauwste verwant binnen Buñuels oeuvre, een documentaire is over Spaanse armoede die nog altijd discussies oproept vanwege de vergaande ensceneringen en stilistische ingrepen, is Los olvidados een speelfilm die juist gevierd wordt om zijn realistische verbeelding van kansarme jongeren in de sloppenwijken van Mexico-Stad. “Deze film is geheel gebaseerd op levensechte feiten en alle personages zijn authentiek,” stelt de openingstekst.

De invloed van het Italiaanse neorealisme (met name Vittorio De Sica’s Sciuscià, 1946) is onmiskenbaar, met z’n buitenopnamen, focus op de onderklasse en grotendeels niet-professionele acteurs. Maar Buñuel geeft daar een surrealistische draai aan, onder meer in een beroemd geworden droomscène. Ondertussen laat hij zien hoe armoede iedereen systematisch vermorzelt, ook – en soms juist – wie het goede probeert te doen.