Nothing Compares

Muziek was therapie voor zangeres Sinéad O’Connor. Popster worden was nooit haar doel, ze had dus niets te verliezen. Bovendien hield ze de Ierse traditie in ere, waarin kunstenaars activistisch zijn. Dat kwam haar duur te staan.

Ze was haar tijd ver vooruit, toont deze hedendaagse, feministische blik op haar woorden en daden in de periode 1987-1993. Sleutelmoment is een concert in 1992 ter ere van Bob Dylan in Madison Square Garden, waar ze door het publiek minutenlang wordt uitgejoeld, omdat ze eerder op de Amerikaanse televisie een foto van de paus verscheurde als statement tegen seksueel misbruik binnen de katholieke kerk.

Dit vooral op archiefmateriaal gebaseerde portret laat zien waar de woede van deze uitzonderlijk getalenteerde, compromisloze jonge vrouw vandaan kwam, en hoe verwoestend de rol van de kerk in het extreem repressieve Ierland was. Ook de muziekindustrie en media waren niet altijd even vrouwvriendelijk. Naast verschillende artiesten en andere betrokkenen komt ook een opvallend milde O’Connor zelf aan het woord. Ze hield mensen een spiegel voor, beseft ze nu. En wat zij zagen, beviel hun niet.