The Arbor

Toen Andrea Dunbar in 1977 vijftien jaar oud was begon ze met \i The Arbor\i0 , een toneelstuk gebaseerd op haar leven in een vervallen wijk van Bradford in het noorden van Groot-Brittanni\'eb. Drie jaar later werd het stuk met succes opgevoerd in Londen. Dunbar werd beroemd, schreef nog een aantal stukken over dezelfde thema's - seksueel misbruik, tienerzwangerschappen, drugsverslaving, geweld - maar stief in 1990 plotseling aan een hersenbloeding. Regisseur en beeldend kunstenaar Clio Barnard maakte twee jaar lang geluidsopnamen met de mensen uit Dunbars omgeving. Maar in plaats van het materiaal als inspiratie voor een reguliere documentaire te gebruiken, liet ze acteurs \i lipsyncen\i0 op de geluidopnamen, een techniek die Barnard in haar werk vaker heeft ingezet. Elke zucht, snik en pauze in de stemmen wordt foutloos door de spelers gearticuleerd. Het resultaat is een indrukwekkend verhaal, waartussen Barnard sc\'e8nes uit het toneelstuk \i The Arbor\i0 monteerde dat door weer andere acteurs in de wijk zelf werd opgevoerd. Ze gebruikt de techniek om documentaire en fictie met elkaar te confronteren, om te laten zien dat documentaire nooit alleen waarheid is maar ook altijd constructie. Een vorm die uitstekend past bij Dunbars semiautobiografische teksten, waarin fictie en werkelijkheid ook altijd door elkaar lopen.