Facunda

De hoogbejaarde Facunda zit buiten op een bankje en kijkt aarzelend richting de camera. “Mag ik mijn tasje hier laten liggen?” vraagt ze nadat de regisseur haar instructies heeft gegeven om naar de begraafplaats te wandelen. De oude dame pakt haar wandelstok en loopt stapje voor stapje naar de afgesproken plek. “Dit gaat even duren.”

Marta Romero maakt met deze film een kort portret van haar oudtante, maar dan op een atypische manier. Ze laat haar camera steeds draaien, ook als ze Facunda aanwijzingen meegeeft. Het ene moment belt de Spaanse weduwe haar vriendinnen op voor een korte scène samen, even later moet ze doen alsof er niemand komt opdagen.

Met die lichte ontregeling en onwennigheid voor de camera ontstaat er spontaan iets heel ontwapenends – geestige, levensechte momenten die onmogelijk te regisseren zijn. Is Facunda eindelijk aangekomen bij het graf van haar echtgenoot, blijkt ze er al snel weer genoeg van te hebben. “José ligt hier goed,” zegt ze. “We kunnen wel weer gaan, ik weet niet wat ik nog meer tegen hem moet zeggen.”