Een van de redenen waarom Naomi Kawase films wilde gaan maken, was om antwoorden te vinden op basale vragen. Waarom besta ik? Wie ben ik? Vragen waar zij als geadopteerd kind – ze groeide op bij haar oudoom en oudtante, die ze ‘opa’ en ‘oma’ noemt – mee worstelde.
In deze vroege film van haar draait het om de zoektocht naar haar vader, die ze nooit gekend heeft omdat hij wegging toen ze klein was. Haar adoptiemoeder Uno Kawase raadt het Naomi af om de man op te zoeken die een vreemdeling voor hen is, en die volgens haar ook geen goed mens is. Maar Naomi zet door. Ze zoekt haar geboorteakte op en doet research naar de geregistreerde gegevens van haar vader. Tot en met het moment dat ze hem belt, twijfelt ze of ze hem wel echt wil ontmoeten.
Naomi Kawase maakt gebruik van familiefilmpjes en uit de hand gefilmde beelden van haar omgeving. Ze richt de camera ook op zichzelf. Indringend zijn vooral de over elkaar geprojecteerde beelden van haar gezicht, naarstig zoekend naar haar identiteit.