Nick Broomfield

Nick Broomfield maakte naam door zijn uitgesproken aanwezigheid in zijn films; het maakproces werd bij hem onderdeel van de documentaire. Zo kon je hem in The Leader, His Driver and the Driver’s Wife (1991) vergeefse pogingen zien doen om Eugène Terre’Blanche te interviewen, de oprichter en leider van de extreemrechtse Afrikaner Weerstandsbeweging.

Broomfield richt zijn camera (al dan niet vergeefs) graag op publieke figuren. Zijn bekendste documentaire Kurt & Courtney (1998) ging over Kurt Cobain en Courtney Love, zonder ze zelf ooit te hebben gesproken. De film deed veel stof opwaaien door Love’s pogingen de vertoningen te stoppen. Een paar jaar eerder probeerde hij de toenmalige Britse premier Margaret Thatcher te interviewen – het proces legde hij vast in Tracking Down Maggie (1994).

Rassen- en klassenkwesties hebben ook vaker de aandacht Broomfield, zoals in Too White for Me (1992) of Proud to be British (1972). En de Britse filmmaker houdt ervan op zoek te gaan naar duistere kanten van de mens en samenleving, liefst op een wat lichtvoetige manier – zie zijn visie op fetish-seks.

Driving me Crazy uit 1988 was de eerste documentaire van Nick Bromfield die op IDFA te zien was. De film markeerde de overgang van Cinéma Vérité naar het registreren van het filmproces zelf.

In 1998 presenteerde IDFA een retrospectief van Broomfield. In 2006 sprak de Dagkrant van IDFA met de maker naar aanleiding van His Big White Self, een vervolg op The Leader, His Driver and the Driver's Wife.