Not Yet Yes is een dagvullend programma met films, workshops, sprekers en dans. Not Yet Yes probeert een alternatief te bieden voor de gangbare manier waarop in documentaires het proces van coming out wordt getoond - van lijden in stilte tot vrij zijn; alsof we al begrijpen wat vrijheid betekent. Not Yet Yes bekijkt film niet vanwege de verhaallijnen, maar vanwege de gezamenlijke fysieke ervaring van kijken.
Not Yet Yes betekent niet de afwezigheid van 'ja'. In plaats daarvan opent het de mogelijkheid van een overvloed aan ja's, terwijl het ja wordt uitgesteld en uitgesteld. Het projecteert tevredenheid voorbij de eerste ontmoeting met een ja. Het stelt zich zoveel ja's voor, dat het eerste mogelijke ja, de eerste mogelijke overeenkomst, de eerste ontmoeting met vrijheid, de eerste grote ervaring, de eerste minnaar, baan, voornaamwoord, geslacht, genderexpressie, lichaam, kus, erkenning, welkom, aankomst, paspoort, heerlijk diner, antiracistische droom slechts één van de vele wordt. Not Yet Yes signaleert de politieke weigering om met minder genoegen te nemen.
Met woorden van kunstenaar Caleb Luna, een workshop 'slow transitioning' door kunstenaar Nattan Dobkin en een workshop 'Everything is queer if I say it many times' door filmmaker Agustín Ortiz Herrera, aanwezigheid van de Queer Skate Club, en de ultieme Godin van Yes: Kübra Uzun.
Not Yet Yes toont drie films die spelen met lineaire tijd en echtheid, documentaires die fictie gebruiken om plezier en geweld onafscheidelijk in beeld te brengen: Alis, The Fabulous Ones en Gnosis Illuminada.
