Barking

Het leven van een privé-detective in Taipei is allesbehalve glamoureus. Het grootste deel van de opdrachten bestaat uit het innen van schulden voor crediteuren en het schaduwen van overspelige echtelieden. ‘Oude man’ Liu leeft, eet en slaapt op het kantoor van zijn eigen ‘EARNEST Detective Agency’, een verzamelplaats van outcasts die als detective veel geld hopen te verdienen. Gekleed in het zwart trekken ze er in groepjes op uit om schuldenaren te intimideren. Met scheldkannonades, nepgeld dat wordt rondgestrooid om onheil af te roepen en poep – in plastic bakjes verzameld uit putten van openbare toiletten – waarmee de winkelgevels van wanbetalers worden besmeurd. De weinig verheffende werkzaamheden maken ook geen indruk op vrouwen die Liu via contactadvertenties ontmoet. Als hij weer eens een mislukt afspraakje heeft gehad verzucht hij: ‘Iedere keer als ik over mijn baan vertel, lopen ze weg.’ De camera, volgens de aftiteling gehanteerd door de kredietafdeling van EARNEST, kijkt letterlijk mee over de schouders van de detectives en registreert bizarre, ongemakkelijke en hilarische situaties. We zien het rondhangen op kantoor, waar de seksistische grapjes ook door de enige vrouw - lesbienne Wu - worden gewaardeerd, het nachtelijke posten bij woningen, het afblaffen van wanbetalers. De koele registratie wordt onderbroken door kritische vragen over ethiek en moraal, die zonder terughoudendheid worden beantwoord. En sommige scènes, zoals het poep scheppen en smeren, wijken af van de recht-toe-recht-aan shots. Dan wordt er filmische actie gesuggereerd door vertraagde beelden en een dreunende technobeat.