Pandora's Promise

Van sommige films weet je op voorhand dat ze een prominente rol gaan spelen in het maatschappelijke debat. is zo'n film, doordat hij een opmerkelijk licht werpt op misschien wel het grootste vraagstuk van dit moment: de toekomst van onze energievoorziening. De film is een vurig pleidooi voor nucleaire energie uit onverwachte hoek, met getuigenissen van milieugoeroes en voormalige anti-kernenergieactivisten als Mark Lynas en Stewart Brand. Filmmaker Robert Stone, die eind jaren tachtig debuteerde met de alarmerende documentaire over de Amerikaanse atoomproeven bij de Marshall-eilanden, tekent het verslag van hun 'bekering' op: hoe ze steeds meer twijfels kregen bij het traditionele standpunt van de milieubeweging ten aanzien van atoomenergie, en tot het inzicht kwamen dat die juist een hoopgevend perspectief biedt op een toekomst zonder fossiele brandstoffen. Want dat ideaal is cynisch genoeg gedurende tientallen jaren van klimaatactivisme alleen maar verder van ons verwijderd geraakt. Stilistisch sluit de documentaire aan bij de retorische traditie van films als en . Met veel overredingskracht weerlegt een aantal aannames over kernenergie, terwijl de film een optimistisch beeld schetst van een schone nucleaire toekomst. Daarmee levert hij zeker stof om de discussie over de globale energiehuishouding weer eens te heropenen.