Captive Horizon

Ecologen hebben de tijd waarin we nu leven het Antropoceen gedoopt: het tijdperk waarin het klimaat en de atmosfeer van de aarde drastisch zijn veranderd door toedoen van menselijk handelen. Geologen schatten dat meer dan 70% van het aardoppervlak sporen bevat van menselijke activiteit: van wegen die als littekens door het landschap snijden tot met roet vervuilde sneeuwvlakten. Lucas Marxt brengt de menselijke impact in beeld door in te zoomen op extreme landschappen. Als een goddelijk wezen zoeft de camera over arctisch gebied, woestijn en gebergte, de huid van de aarde aftastend. Nergens in deze onherbergzame gebieden is ook maar een mens te bekennen maar abstracte en geometrische vormen – lijnen, cirkels, ruitvormen – verraden zijn aanwezigheid. Marxts film doet denken aan de die in de jaren zestig van de twintigste eeuw opkwam. Door het graven van grachten en kuilen of het stapelen van stenen (denk aan Robert Smithsons beroemde aan het Great Salt Lake in Utah) maakten destijds kunstenaars de ecologische impact van de mens zichtbaar. De structuren die Marxt laat zien zijn onwillekeuriger en daarom misschien wel indrukwekkender. Ritme, camerastandpunt en een vervreemdende soundscape dragen bij aan de apocalyptische  toon.