The House Is Black

Deze korte documentaire, de enige film in het oeuvre van de jong verongelukte Iraanse dichter Forough Farrokhzad, is een van de vroegste essayfilms en geldt als voorloper van de Iraanse new wave. De film portretteert het dagelijks leven in de leprakolonie Baba Baghi, een klein dorp waar de melaatse bewoners van dag tot dag leven: ze gaan naar de markt, eten, breien, roken en doen bordspelletjes. De kinderen – soms zichtbaar aangetast door de ziekte, terwijl anderen (nog) gezond lijken – gaan naar school. De stem van Farrokhzad voorziet de beelden van een poëtisch commentaar, waarin ze bijbel- en koranteksten vermengt met haar eigen gedichten. Een opeenvolging van aandachtige shots in grafisch zwart-wit geeft de verminkingen een eigen schoonheid en smeedt alledaagse momenten van pijn, wanhoop, warmte en vreugde samen tot een diepmenselijk document. "Verlichting brengen voor de slachtoffers en het uitwissen van de lelijkheid" was destijds het doel van de maker.