Scala

In 1966 draaide in Scala de eerste film. Maar in de nasleep van de coronapandemie moet de laatste op zichzelf staande bioscoop van Thailand, gehuisvest in het Siam Square winkelgebied in Bangkok, de deuren sluiten wegens gebrek aan bezoekers. Scala maakt ons getuige van de sloop van het interieur en de onttakeling van een gemeenschap, want veel werknemers woonden hier. In de donkere krochten van de bioscoop sliepen, kookten en aten ze.

Ananta Thitanat loopt er rond, registreert de deconstructie en stelt vragen aan de mensen die er soms hun hele leven werkten en woonden. Sommige mannen herkennen de filmmaker als Sakchai’s dochter; haar vader was hier ook werknemer. Tegen de achtergrond van ronddwarrelend stof en gedemonteerde bioscoopstoelen ontvouwt zich een beeld van de jeugd van de filmmaker, de politieke omwentelingen in Thailand en de arbeidsomstandigheden van de werknemers. Meer nog dan een liefdevol afscheid van een ooit zo beroemde bioscoop is dit een melancholische ode aan een constante factor in het leven: de zekerheid dat alles altijd verandert.