Invisible

was de stijl waarinde Poolse Zofia Pregowska haar afstudeerfilm wilde maken. Een stijl waarin de camera toevallig aanwezig lijkt en de filmmaker net doet of-ie er niet is. Ze toog met haar camera naar het flatje van de bijna negentigjarige Krystyna die zich omringt met boeken en schriften. Dat is opmerkelijk, want Krystyna is nagenoeg blind. Het weerhoudt de energieke vrouw er niet van om gloedvolle, welluidende gedichten te schrijven, waarin ze het leven bezingt. Die stelt ze zelf in hanenpoten op schrift, maar een betrouwbare manier van noteren is dat niet: doordat een pen het niet bleek te doen, is een nieuw gedicht praktisch onleesbaar opgeschreven. “Zo verdwijnen mijn gedichten in het niets!” roept Krystyna uit, om daar vervolgens weer een mooi gedicht over te maken. In de periode dat Pregowska met de camera aanwezig is, bereidt Krystyna zich voor op een optreden. Dat levert een verhaallijn op, maar laat ook zien hoe deze optimistische vrouw een hulpbehoevend leven op afstand houdt. Ze ziet misschien niet, maar niets ontgaat haar. Dus met een camera zogenaamd onzichtbaar aanwezig zijn in het krappe huisje, lukt niet. Mooier had de vlieg-op-de-muur niet zichtbaar kunnen worden gemaakt.