Naisenkaari

Op 46-jarige leeftijd filosofeert de Finse regisseuse Kiti Luostarinen over de vraag wat het betekent om in een vrouwelijk lichaam te leven en wat het is om je van een meisje tot een vrouw te ontwikkelen, op te bloeien, te verouderen en uiteindelijk dood te gaan. Met haar jaren kan zij het leven van haar eigen moeder overzien, zichzelf ouder voelen worden en haar dochter zien veranderen in een vrouw. Luostarinen voert in haar documentaire weliswaar vijftig Finse vrouwen in de leeftijd tussen 4 en 90 jaar op, maar de toon blijft essayistisch. Er komen geen zogenaamde experts aan het woord en obligate interviewfragmenten blijven achterwege. Luostarinen benadert het onderwerp vanuit een persoonlijke invalshoek. Met de nodige zelfironie en veel gevoel voor humor treedt zij op als vertellende instantie. Zowel jonge meisjes als oude vrouwen vertellen over hun ervaringen en hun gevoelens, waarbij de ontwikkeling van meisje tot grootmoeder centraal staat. Ook onderbreekt zij haar filmessay met fictieve scènes, waarin een ironisch pleidooi wordt gehouden voor de ijzeren bustehouder en waarin een vrouw haar afgezogen vet koestert in een weckfles. Uitdijende heupen, slappe billen en hangende borsten worden normaal gesproken gemaskeerd, maar Luostarinen laat zien hoe mooi bolle buiken zijn, want: “Ouderdom bevrijd je van valse overtuigingen.’’