The Hissing of Summer Sands

Hij was een bijna mythisch figuur in de volksverhalen die in Portugal werden verteld tijdens de Salazar-dictatuur: een keurig geklede man die op het strand op een fluitje blies om als een rattenvanger van Hamelen kinderen om zich heen te verzamelen. Over zijn achtergrond werden verschillende dingen gezegd. Hij zou een pedofiel zijn of juist de ontroostbare vader van een verdronken meisje. Anderen hielden hem voor een zomerse variant van de kerstman of een zwerver die om schimmige redenen werd onderhouden en beschermd door leden van de elite.

Catarina Mourão was de mysterieuze ‘man met fluit’ uit haar jeugd allang vergeten toen ze op een aantal amateurfilms stuitte waarin hij figureert in verschillende gedaanten. Samen met tussentitels die thuishoren in de zwijgende film, de onbezorgde geluiden van spelende kinderen en ruisende golven, en muziekfragmenten die laveren tussen melancholie en dreiging reconstrueert ze het verhaal van de boeman dat haar als kind werd verteld. Ze roept daarmee een periode in de Portugese geschiedenis op die door collectief zwijgen in mythische nevelen is gehuld.