Filmmaker Nick Broomfield
Nick Broomfield (Londen, 1948) maakte naam door zijn uitgesproken aanwezigheid in zijn films: het maakproces werd bij hem onderdeel van de documentaire. Zo liet hij in The Leader, His Driver and the Driver’s Wife (1991) zijn vergeefse pogingen zien om Eugène Terre’Blanche te interviewen, de oprichter en leider van de extreemrechtse Afrikaner Weerstandsbeweging.
Broomfield studeerde rechten in Cardiff en politieke wetenschappen in Essex, voor hij zijn opleiding aan de National Film School begon. Als documentairemaker was hij aanvankelijk sterk beïnvloed door de observerende stijl van filmmakers als Frederick Wiseman en D.A. Pennebaker. Min of meer per toeval, door een experiment tijdens het maken van Driving Me Crazy (1988), ontwikkelde hij een eigen stijl waarbij hij zichzelf in het verhaal plaatst. Broomfield richt zijn camera graag op publieke figuren. Zijn bekendste documentaire Kurt & Courtney (1998) ging over Kurt Cobain en Courtney Love, zonder ze zelf ooit te hebben gesproken. Zijn poging om de toenmalige Britse premier Margaret Thatcher te interviewen legde hij vast in Tracking Down Maggie (1994). Rassen- en klassenkwesties hebben ook vaak zijn aandacht, zoals in Too White for Me (1992) of Proud to be British (1972). De Britse filmmaker houdt ervan op zoek te gaan naar duistere kanten van de mens en samenleving, liefst op een wat lichtvoetige manier – zie zijn visie op fetish-seks. In 1998 presenteerde IDFA een retrospectief van zijn werk.
