Madame l'eau

Een aantal boeren - acteurs van Jean Rouch, die min of meer zichzelf spelen - zoekt een eenvoudige en goedkope manier om de landbouwgronden te irrigeren. Ze dromen van een groen Niger. In hun strijd tegen de toenemende 'verwoestijning' van hun Sahel-land komen ze op het idee een windmolen uit Nederland te halen. Rouch volgt de drie mannen - Damouré, Lam en Tallou - wanneer zij onderzoeken hoe in Nederland windenergie wordt gebruikt. Jean Rouch: "De oplossing die wij zoeken is simpel en zal daarom werken. Dat is de moraal van de film. Er zijn in dit land al zoveel projecten uitgevoerd die allemaal op een mislukking zijn uitgelopen. Het zijn de 'vergiftigde cadeau's': waterpompen die geïnstalleerd werden en nooit meer zijn onderhouden. Het landschap staat vol met deze moderne ruïnes." MADAME L'EAU heeft onmiskenbaar een ironische toon, maar Rouch' inzet is serieus. Hij verzet zich tegen de tendens van ontwikkelingsprojecten in Derde Wereldlanden om naar dure en ingewikkelde oplossingen te zoeken die niet aansluiten bij de behoeften van de plaatselijke bevolking.