My Friend, Yaniv

Op 28-jarige leeftijd vindt Yaniv het tijd worden om het ouderlijk huis te verlaten. Probleem is dat hij een ernstige spierziekte heeft die hem afhankelijk maakt van 24-uurszorg. Maar in het fragiele, aan een rolstoel gekluisterde lichaam van Yaniv schuilt een levenslustige, rebelse geest die zich niet zomaar neerlegt bij beperkingen. Hoewel hij zijn handen nauwelijks kan gebruiken, schrijft hij een blog, en hij leeft – tot afgrijzen van zijn ouders – af en toe als een nachtbrakende student. Behalve tegendraads is Yaniv ook geestig en charmant. Met milde spot beziet hij het project van zijn goede vriend en filmmaker Maayan Schwartz waarin hijzelf centraal staat: “een vage film, zonder begin, midden of einde.” De film oogt als een authentieke, uit de hand geschoten homemovie, maar Schwartz kiest trefzeker welke momenten uit het dagelijks leven van Yaniv ze vastlegt: de pizza- en voetbalavonden waarin Yaniv verbaal gelijkwaardig is aan iedereen, telefoongesprekken over de sores van alledag, maar ook de toenemende zorg over de kwaliteit van Yanivs leven en zijn onzekere toekomstperspectief.