Some Might Say

Twee moslimtienermeisjes in Barcelona maken hun discussie over het wel of niet dragen van een hoofddoek tot onderwerp van het eindwerkstuk voor school. Het is persoonlijk, vindt de uit Pakistan afkomstige Aisha, die vóór gekozen heeft. Het is beperkend, vindt Ahlam, die Marokkaanse ouders heeft en zich niet geroepen voelt om een hoofddoek te dragen. In de intimiteit van hun slaapkamer, waar ze elkaar opmaken, citaten in de koran opzoeken of hun werkstuk schrijven, voeren de vriendinnen in hun gezamenlijke taal – het Spaans – gesprekken over geloofswaarden, familie en make-up. De camera blijft dicht bij hun gezicht, niemand anders komt vol in beeld. Ook tijdens een wat langer intermezzo, waarbij klasgenoten hun mening geven over ouderlijk gezag, blijven de beelden close-up. Met het zo consequent intiem hanteren van de camera onderbouwt Some Might Say op prachtige wijze wat de meisjes concluderen: het gaat om het individu, iedereen maakt eigen keuzes. Maar de film is ook een ode aan de vriendschap van twee meisjes die opgroeien in een potpourri van culturen en steun vinden bij elkaar.