The Breath

In een onwerkelijk abstracte omgeving trainen de veilig ingepakte leden van de vrijwillige brandweer voor het moment dat ze mogen uitrukken. Op loopbanden en bewegende ladders in een betonnen kelder werken de mannen in oranje pakken met zuurstofflessen aan hun conditie, in een geluidloos ballet: alleen hun ritmische ademteugen doorbreken de stilte. In de fabriekshal waar een brand woedt is het donker, er zijn lichtflitsen, in de verte gloeit een vuur. Als marsmannetjes bewegen de brandweerlieden traag door onbekend terrein. Ze horen alleen hun eigen ademhaling, hun angst wordt invoelbaar. Kan zo’n pak hen wel beschermen? Hoe zwaar zijn die luchtflessen? Boven de monitoren in de meldkamer zijn alleen de priemende ogen zichtbaar van de medewerker die op flikkerende schermen de manoeuvres van de brandweerlieden volgt. Pas als de brandweerhelmen zijn afgezet en het hele team staat te douchen wordt hun kwetsbaarheid zichtbaar: de anonieme pakken zijn weer mensen van vlees en bloed. Dit beklemmende, zwijgende beeldgedicht illustreert de zintuigelijke ervaring van brandbestrijding. Met beperkt zicht, amper bewegingsvrijheid en overal loerend gevaar telt alleen het ritme van de ademhalingsautomaat.