Henri-George Clouzot's Inferno

Het verhaal achter het mislukken van Henri-Georges Clouzots is bizar, fascinerend en in nevelen gehuld. Het ruwe materiaal van het project was decennialang ontoegankelijk, onder meer omdat Clouzots weduwe het niemand toevertrouwde. Ook filmvorser Serge Bromberg werd de deur gewezen, maar op weg naar buiten zaten ze samen twee uur vast in de lift en Bromberg overtuigde haar ervan iets speciaals met het materiaal te doen. Ze stemde toe. Het resultaat is deze fascinerende documentaire over een bizar, geldverslindend, en gedoemd filmproject. Clouzot wilde met het publiek in het hoofd van een gestoorde man brengen en creëerde een verhaal over obsessieve jaloezie waarbij de kijker steeds minder grip krijgt op de werkelijkheid en geleid wordt door de angsten en obsessies van de hoofdpersoon. Maar het project liep volledig uit de hand, wat Bromberg illustreert met interviews, nieuwe montages, innovatieve belichting en een psychedelische climax. Duidelijk wordt dat Clouzots obsessies met het project griezelig leken op de gekte van zijn personage. Bromberg laat zien wat Clouzot voor ogen stond met de film maar liet in interviews doorschemeren dat ook hij niet precies kon achterhalen wat er tijdens die gedoemde opnames in 1964 precies allemaal is misgegaan.