Phantom Beirut: a Tribute to Ghassan Salhab

De film begint met stilgezette filmbeelden van een nachtelijke, verlichte straat. Mensen lopen voorbij of zitten op een terras. Een mooi einde van een dag in Beiroet. Dan een tussentitel, ‘Later die nacht’, en een close-up van een slapende man. Dat is de nacht voor de meeste mensen. Voor schrijver en filmmaker Ghassan Salhab is de nacht iets anders. Hij lijdt al sinds zijn vroegste jeugd aan slapeloosheid. Hij slaapt vier, vijf uur per nacht en ligt verder wakker. Dat is lastig, soms zelfs heel lastig, vertelt hij. Zoals wanneer je met een vrouw bent: kijken naar iemand die slaapt wordt na een tijdje vervelend. Maar toch zou Salhab zijn slapeloosheid niet willen missen. Hij beschouwt het als ‘bonus tijd’. Zonder de vreemde bewustzijnstoestand van nachtelijke slapeloosheid, met de melancholie en de andere manier van denken die daarbij horen, zou hij geen kunstenaar zijn. In één onbeweeglijk en ononderbroken shot registreert regisseur Jalal Toufic de overpeinzingen van Salhab, die buiten aan tafel tegenover hem zit.