Staging Silence II

Visueel kunstenaar Hans Op de Beeck laat deze film spelen rond de abstracte, archetypische locaties die in zijn geheugen bleven hangen als de gemene deler van vele gelijkaardige openbare plekken. De videobeelden zelf zijn zowel belachelijk als serieus, net als de eclectische opeenvolging van beelden in ons hoofd. De keuze om in zwart-wit te filmen versterkt deze ambiguïteit: de theatrale aanpak roept zowel herinneringen op aan slapstick als aan de arglistige suspense en dreigende ontsporing van de . De titel verwijst naar het in scène zetten van deze slapende decors waarin de toeschouwer zichzelf als hoofdpersoon kan denken. Onze mentale beelden zijn een onevenredige mengeling van concrete informatie en fantasieën, en in deze film materialiseren ze voor de ogen van de kijker via anoniem knutselwerk en improviserende handen. Armen en handen verschijnen en verdwijnen, en manipuleren banale objecten, schaalmodellen en belichting zodat vervreemdende maar herkenbare locaties ontstaan. Deze plekken worden geanimeerde decors voor mogelijke verhalen met veel ruimte voor de toeschouwer.