We'll Get Used to It

Een opvangplek voor van huis weggelopen en mishandelde meisjes. De ruimte is proper, opgeruimd en fris geverfd, en de verzorgers zijn betrokken bij het leed van de vijf slachtoffers. Die worden één voor één geïntroduceerd, in -interviews, en gefilmd bij hun dagelijkse bezigheden. Zo worden de verschillende persoonlijkheden zichtbaar -- die onderling stevig botsen. Zo is Yeganeh een energieke meid, met haar hoofddoek vaak ver naar achteren ("Je ziet er goedkoop uit", plaagt een vriendin). Ogenschijnlijk vrolijk, maar ze dreigt voortdurend weg te lopen. Ook Haneh dreigt, maar dan met zelfmoord en zelfverminking, als ze haar vriend niet mag bellen -- een jongen die inmiddels verloofd is. Farzaneh leefde op straat vermomd als een jongen. Shahnaz is zichtbaar gestoord; afwerend, agressief en suïcidaal. De een verbergt zich achter een boos, de ander achter een blij gezicht. De portretten worden gemarkeerd met het terugkerende beeld van de centrale gang, met het geluid van een dichtslaande deur. Behnaz wordt, in een heftige scène, door haar vader bezocht, maar ze wil niet aan zijn strenge traditionele eisen voldoen. "Een hond is trouw", schreeuwt hij, "maar dit meisje niet." De camera is overal bij en filmt de intieme en confronterende gesprekken.