Trapped Words

Herinneringen vervormen over tijd. Sommige details vervagen of verdwijnen helemaal, andere worden opgeblazen. Nostalgie of afkeer kleuren het verhaal. En als het herinneren ook nog eens wordt gefilmd, gaan door televisie en cinema gevormde verwachtingspatronen, die bepalen wat wij wel en niet aannemelijk vinden, meespelen. Het verhaal dat Meiro Koizumi vastlegde in (2014) klinkt overtuigend. Een Japanse man vertelt hoe hij lid wordt van het vreemdelingenlegioen, omdat hij wil weten hoe het is om oorlog mee te maken. Maar zodra hij vertelt over zijn missie in Afghanistan, draait de camera weg en zien we op een lessenaar het scenario van de actiefilm staan. In , dat gelijktijdig is gemaakt met , is Koizumi oprechter. Hier laat hij meneer Harada aan het woord, die vertelt hoe hij als achtjarig jongetje het bombardement op de Japanse stad Maebashi overleefde. Hij vertelt over de claustrofobische schuilkelder waar ze met dertig man naartoe vluchtten, terwijl bovengronds een vuurzee raasde. Met zijn ogen dicht, alsof hij geconcentreerd een film navertelt die in zijn hoofd wordt afgedraaid, beschrijft hij de traumatische gebeurtenis in overvloedige en nauwgezette details, inclusief imitaties van vallende bommen en overscherende vliegtuigen. Toch zal zijn verhaal bij elke toeschouwer weer andere beelden oproepen.