Als er één film exemplarisch is geworden voor de verbeelding van de hongerwinter ‘44-‘45 is het HONGER van Rudi Hornecker. Beelden uit de grote steden van mensen op zoek naar hout om de winterse koude te trotseren. Kinderen met een lepel in de aanslag om de lege vaten uit de gaarkeuken uit te schrapen en volwassenen wroetend door het vuilnis op zoek naar iets eetbaars. De beelden zijn kort, maar indrukwekkend, en inmiddels gegrift in het collectief geheugen. Het filmmateriaal was schaars, en dit in combinatie met de schaamte van de filmmaker om deze menselijke ellende vast te leggen, zorgen ervoor dat de scènes vaak niet langer duren dan enkele secondes. Het vormt een onvergetelijk tijdsdocument over deze zwarte pagina in de geschiedenis van Nederland. Nooit, zo luidt de laatste zin van de tekst, waren mensen zo gelukkig met de bevrijding en nooit hebben zij haar zo snel vergeten.