My Name Is Peng

Peng Ruan is een Chinese immigrant die zichzelf obsessief heeft gefilmd sinds zijn komst naar Europa. De camera werd zijn beste vriend. In totaal schoot hij zestig uur aan amateurbeelden, waarin zijn leven over een periode van zes jaar is te volgen. Filmstudenten uit Barcelona monteerden het ruwe materiaal tot een openhartig beeld van een Chinese man die zichzelf en zijn situatie niet mooier doet lijken dan het is. Hij filmt zichzelf juist op de moeilijke en onzekere momenten: als hij om twaalf uur 's nachts klaar is in het restaurant en nog niet heeft gegeten, als hij voor de derde keer wordt ontslagen in Spanje. Hij plukt aan zijn hand waar hij hete olie over heeft gegooid. Erger vindt hij het dat de olie ook op zijn nieuwe leren schoenen is gekomen. "Mijn huid herstelt zich wel maar mijn schoenen niet." Blaren op zijn hand, putten in zijn benen, niets blijft ongefilmd. Peng deelt zijn diepste gevoelens met de voor hem onbekende kijker. "Het eerste jaar buiten China praat je nog optimistisch tegen iedereen, het tweede jaar praat je alleen tegen jezelf, het derde jaar heb je geen woorden meer over. Volgend jaar zal ik misschien niet meer praten."