Don't Argue, Just Spit!

Kort na de Cubaanse revolutie van 1959 bracht een groep Amerikaanse studenten een bezoek aan Cuba. Op het vliegveld van Miami werden zij lastig gevallen, gestompt en bespuugd door rechtse Cubaanse ballingen. Eén van de studenten begon een gesprek met zijn belagers en zei: "Luister. Als het er werkelijk zo slecht voorstaat in Cuba, zou je dan niet willen dat wij dat zien, zodat we na terugkomst in de V.S. aan iedereen kunnen vertellen hoe verschrikkelijk het is?" Daarop overlegden de Cubanen onderling in het Spaans wat ze hierop moesten zeggen totdat hun leider zei: "Praat niet met hen, ze zullen jullie alleen maar in verwarring brengen. Spuug gewoon naar ze en blijf jullie leuzen roepen." DON'T ARGUE, JUST SPIT!, een in Cuba en de Verenigde Staten opgenomen film, gaat over het verdraaide beeld van Cuba dat de verschillende Amerikaanse regeringen - met de Amerikaanse media in hun zog - hebben gegeven in de dertig jaar na de machtsovername door Fidel Castro. Wayne Smith, voormalig hoofd van de American Interest Section in Havana (in feite de Amerikaanse ambassade) geeft aan hoe de Amerikaanse regering reageert op beelden die ze eerst zelf heeft geschapen. Ernesto Bentacourt, directeur van 'Radio Martí', de stem van Amerika, een radiostation dat zijn programma's uitstraalt naar Cuba - brandmerkt Cuba als "surrogaat van de Sovjetunie, bezig om in het gehele universum oorlogen te beginnen." Alicia Torres, specialist in massacommunicatie, die een verhandeling heeft geschreven over het beeld van Cuba op de Amerikaanse televisie, legt uit op welke manier de feiten verdraaid worden in Amerikaanse TV-programma's. Archiefbeelden onderbouwen haar stelling. Saul Landau, politicoloog en filmmaker - met een flink aantal films over Cuba op zijn naam - vertelt dat journalisten niet liegen maar goed weten dat een negatief stuk over Cuba beter aanslaat bij hun redactie dan een positief, dus gaan ze op zoek naar aanklagers in plaats van aanhangers van het Castro-regime. Volgens hem wordt Cuba altijd impliciet vergeleken met de V.S., en niet met gelijkaardige landen zoals de Dominicaanse Republiek of El Salvador. Andres Gomez, redacteur van het enige Cubaans-Amerikaanse tijdschrift, vertelt hoe het Amerikaanse beleid en de pers de Cubaans-Amerikaanse gemeenschap beïnvloedt. De meerderheid binnen die gemeenschap (hoewel ze geterroriseerd wordt door hun eigen extreem-rechtse afdeling die ondersteund wordt door de Amerikaanse regering) wil een normalisering van de verhoudingen tussen de V.S. en Cuba. Als rode draad door deze film loopt een briefwisseling tussen een oude man in Cuba en zijn kleindochter in de V.S., wiens moeder en stiefvader het land ontvluchtten toen Castro aan de macht kwam en die zich nu dakloos voelt. Deze correspondentie symboliseert de gevoelsbanden tussen de twee landen. Hun stemmen klinken bij beelden van Cuba en de V.S.: de woestijn, de zee, de Varkensbaai, Washington bij nacht en oude Cubaanse mensen die op straat ochtendgymnastiek doen. Mooie beelden die plaatsen in de geest oproepen die in deze documentaire besproken worden.