De camera is de zwijgende getuige van de laatste levensweken van de zieke Svetlana Donskova. Die registreert hoe ze langzaam inlevert; aanvankelijk nog vrolijk in de taxi grappend over ongetrouwd zijn op je dertigste, maar gaandeweg haar dagen steeds vaker liggend slijtend op de bank in haar appartement. Daar neemt ze afscheid van haar geliefde hondje, de korte bezoekjes van haar buurman zijn een welkome afleiding. De \i fly-on-the-wall\i0 -stijl zuigt de kijker in het verhaal, dat nergens expliciet wordt uitgelegd maar mondjesmaat verteld wordt via flarden van telefoongesprekken of de komst van de dokter. Centraal staat het op handen zijnde bezoek van de moeder, die Svetlana bijna nog meer lijkt te vrezen dan de naderende dood. Als de moeder eenmaal is gearriveerd, snapt de kijker de angst van de dochter. En is ook het onafwendbare einde, waarop deze documentaire afstevent, duidelijk geworden. Een outro, het tegenovergestelde van een intro, is in de muziek het laatste deel van een lied, of het laatste lied in een reeks - een afscheidsgroet. Deze intieme outro is een ode aan alle zieken die de dood in de ogen kijken.
Images
