Mene Tekel

Net als astronaut, autocoureur of politieagent, was kiezen voor het vak van brandweerman lang de ultieme jongensdroom. Tegenwoordig voert de Amsterdamse brandweer een voorkeursbeleid voor vrouwen en allochtone Nederlanders en liggen ruim duizend sollicitatiebrieven van ‘witte’ mannen te verstoffen in een la. In MENE TEKEL observeert Pieter Fleury (1955) de effecten van deze zogeheten positieve actie. Ter explicatie: de titel van de film ontleende Fleury aan de Bijbelse geschiedenis over de val van Babylon. Een spookhand zou toen de woorden ‘mene, mene, tekel, upharshîn’ (geteld, geteld, gewogen, gedeeld) op de muren van het paleis van koning Besazar hebben geschreven. In het alledaagse spraakgebruik is mene tekel een gezegde geworden om aan te geven dat iemand is ‘gewogen en te licht bevonden’. Het risico van elke sollicitatie, maar welke maatstaven hanteert de Amsterdamse brandweer? Fleury regisseerde eerder ruim dertig afleveringen van het VPRO-buitenlandmagazine Diogenes.