Letters from the Desert (Eulogy to Slowness)

De hectiek van een grote Indiase stad. Toeterende auto's, schreeuwende mensen, lawaai. In een leeg, armoedig appartement schrijft een man een brief. Per trein wordt deze afgeleverd bij een piepklein stationnetje in een woestijndorp. De plaatselijke postbode haalt de zak post op en fietst over een verlaten woestijnweg. Vervolgens reist hij te voet verder over de zich eindeloos uitstrekkende zandduinen. Eerst langs het 'postkantoor', waar alle binnengekomen post zorgvuldig wordt gewogen, gestempeld en gedocumenteerd, dan langs de hutten van de woestijnbewoners. Steeds voltrekt zich hetzelfde ritueel. De postbode heeft niet alleen de belangrijke taak de woestijnbevolking in contact te houden met naasten en geliefden in de grote stad, maar ook om de brieven voor te dragen in het bijzijn van de gehele familie; bruiloftaankondigingen, overlijdensberichten, tekens van leven van dochters of zonen. Na afloop volgt thee, als de postbode ten minste tijd heeft. Soms moet hij door, verder de woestijnduinen in. Er is tenslotte nog zoveel post te bezorgen. Maar dan verschijnt er ineens een lelijke telefoonpaal in het landschap. Nog heel even en de de mobiele telefoon doet zijn intrede in het dorp. Het verstilde \i Letters from the Desert\i0 is een lofzang op de traagheid, met naast de postbode een hoofdrol voor de imposante woestijn.