Am siel

AM SIEL is een monoloog: we horen een stem (Robert Wolfgang Schnell) onder de beelden van een uitgestorven vissersdorpje aan de Oostfriese kust. Het landschap spreekt, en wel een slenk: "Ik ben een oude slenk aan het eind waarvan een dorp ligt." De slenk vertelt zijn verhaal op een poëtische manier terwijl hij de bewoners van het dorpje observeert. "Ze zouden eens vergeten dat ik het ben, de oude slenk, die hun leven bepaalt. Ik, oude slenk, trek zachtjes naar de zee, en wanneer mijn wateren zich hebben verbonden met haar, onlosmakelijk, tref ik er een van de slenk, daarbuiten, een kleine matroos, die ik met mijn oude wateren heb bijgebracht de zee te vertrouwen en zijn schip." De beelden voeren van de zee naar het dorp, ze laten de mensen zien, de vissers en hun boten, en de dorpskroeg, om vervolgens weer terug te keren naar de zee. Door identieke camerabewegingen worden begin en einde van deze film op een cyclische manier aan elkaar verbonden, waarmee het tijdloze karakter van het landschap wordt benadrukt.