Portrait of Jason

is een twee uur durende monoloog van Jason Holiday, een 40-jarige zwarte homoseksueel. Voortdurend heen en weer geslingerd tussen zelfmedelijden en ongebreideld optimisme vertelt hij over zijn leven. Hij spreekt over zijn werkgevers, geliefden, ouders en vrienden. En over zijn ambitie om een ster te worden: als cabaretier is een van zijn acts een Mae West-imitatie. Shirley Clarke, die in 1953 haar danscarrière opgaf om filmmaker te worden, filmde gedurende één nacht op het dak van het befaamde Chelsea Hotel in New York. We horen haar stem op de achtergrond, zacht en onopvallend, terwijl ze de cameraman aanwijzingen geeft en Jason vragen stelt. De film richt zich geheel op deze ene man: de camera registreert elke emotie, beweging en reactie in wat een rechtstreekse confrontatie van de maker en haar onderwerp lijkt. Zijn onverschrokkenheid ten spijt is Jason aan het einde van de film, wanneer alle lagen zijn afgepeld, een gebroken man. is een schitterend voorbeeld van documentairemaken en psychologie. Jason’s ongewone, met zelfspot doorregen verhalen, en de ironie die hij ze meegeeft  met een simpele gezichtsuitdrukking: ze vormen een uitnodiging aan het publiek om hun eigen kijk op de samenleving nog eens aan een nader onderzoek te onderwerpen.