Er is ruimte in overvloed in Kazachstan. Het land is vijfmaal zo groot als Frankrijk. Het is zelfs te groot voor tijd. Vergeleken bij Europa en andere delen van de wereld gebeurt of verandert er hier nauwelijks iets. Het leven verloopt in slow motion. Die situatie ligt aan de basis van het grootste conflict in de geschiedenis van Kazachstan. Mensen van het Sovjetleger kozen Kazachstan uit om er kernproeven en andere wetenschappelijke tests uit te voeren en om er een lanceerbasis voor raketten te bouwen. Dit gebied werd uitermate geschikt bevonden vanwege de enorme uitgestrektheid en de lage bevolkingsdichtheid. Maar dit project werd uitgevoerd zonder daarbij de lokale bewoners te raadplegen. Die beseften niet goed wat er gebeurde, pakten hun spullen, braken hun hutten af en verhuisden met hun vee naar een stuk land dat niet ver van het proefgebied lag. De jaren verstreken. Het leven veranderde. Er verschenen foto's in de kranten van lachende astronauten die een doorbraak hadden gemaakt in de ruimte. De eerste televisies en transistorradio's werden verkocht. De oorlog in Vietnam vond plaats. Er was volop wodka, thee en suiker. Legerofficieren kwamen soms langs in groene jeeps en werden steeds fatsoenlijker. Soms deelden zij een datum en tijd mee van een legeroefening die op de steppe uitgevoerd zou worden. Soms wezen zij naar de hemel om de mensen eraan te herinneren dat ze trots moesten zijn omdat dit allemaal op hun land gebeurde. Regelmatig had de lucht een rode gloed, trilde de grond, en donderde het. Zo ging het gedurende een kleine veertig jaar. Decennia gingen voorbij. De wereld veranderde: haarmode, kleding, regeringen, auto's, etalages, principes, de lucht, het water, de aarde, het bloed, de ziel, de kinderen, de liederen. Het leek of ze er dagelijks op achteruit gingen. Het gevoel van onwerkelijkheid werd steeds sterker. Toen kwam de dag dat al deze kleine veranderingen samensmolten en door de korst van het leven begonnen te breken, als gras dat door asfalt groeit. Dit was de perestrojka. POLIEGON is uit de perestrojka geboren. De film heeft het temperament van maatschappelijk oproer, hoewel dat niet het hoofdkenmerk is. Historiciteit en het tijdsaspect zijn de voornaamste elementen van een documentaire die het gevolg is van hevig protest enerzijds en nuchtere overwegingen anderzijds. De emoties die onder andere resulteerden in de Nevada-Semipalatinsk-beweging worden in beeld gebracht, evenals de schreeuwende Loezjniki in de zomer van 1989, het geratel van de machinegeweren in Vilnius en de gedenkwaardige gebeurtenissen in Alma-Ata in 1986. Al deze emotionele gebeurtenissen worden in deze film van een intellectueel en filosofisch kader voorzien via gesprekken met de academici Velichov, Chariton en Andrei Sacharov. Deze laatste ondersteunde de film vanaf het begin en heeft actief deelgenomen aan het maken ervan. Hij gaf zijn laatste interview aan de makers van POLIEGON. Bovendien kreeg het filmteam de beschikking over archieffilms, zodat de kijker nu met eigen ogen kan zien hoe destructief atoom- en waterstofbommen in werkelijkheid zijn. De film begint met een citaat uit de Apocalyps, hoewel de film niet over de ineenstorting van de wereld gaat. Hij eindigt met een uitspraak die Sacharov deed op zijn laatste levensdag: "De mensheid zal altijd een examen af moeten leggen. Het examen in de kunst tot overleven."