Het echtpaar Eddie en Pen woont met drie geadopteerde en twee eigen kinderen in een armoedige, kleine woning vlak langs het spoor in de Filippijnse hoofdstad Manila. Ze zijn niet de enige die gevaarlijk dicht langs de rails leven, veel arme gezinnen hebben zich daar genesteld. In de rest van de drukbevolkte stad is geen plaats meer, en zeker niet voor mensen die geen geld hebben. Tussen de rails spelen kinderen, rijden zelfgemaakte karretjes, gokken de mannen en ontmoeten de vrouwen elkaar. Als er een trein aankomt, gaat iedereen even aan de kant en als alle wagons voorbij zijn gedenderd, neemt het leven weer zijn loop. Eddie en Pen hebben grote zorgen, want de huisbaas heeft aangekondigd dat hun huisje zal worden afgebroken. Ze hebben een grote huurachterstand, Eddie verdient te weinig met het verkopen van eendeneieren en het beetje geld dat Pen als dienstmeid verdient, zet ook geen zoden aan de dijk. Bovendien lijdt Pen aan borstkanker in een vergevorderd stadium. Haar rechterborst is afgezet, ze heeft pijn en is gauw moe. Elk verwerken ze hun zorgen op een andere manier: Eddie zet zijn zuurverdiende geld om in drank als hij de kans krijgt en Pen maakt, als ze haar echtgenoot dronken aantreft, vreselijke ruzie met hem. Van de regering hoeven de mensen weinig te verwachten: als er verkiezingen op komst zijn, komen politici stemmen werven maar verder laten de meeste partijen zich weinig aan het lot van deze mensen gelegen liggen.