Fellini, I'm a Born Liar

Damian Pettigrew interviewde de Italiaanse regisseur Federico Fellini, een jaar voor diens overlijden, over het creatieve proces van het filmmaken. Dat interview vormt de rode draad van dit portret. Daarnaast spreekt Pettigrew onder andere met acteurs Donald Sutherland (CASANOVA), Roberto Benigni (LA VOCE DELLA LUNA) en Terence Stamp (TOBY DAMMIT), scenarist Tullio Pinelli en cameraman Giuseppe Rotunno. Filmmuziek, speelfilmfragmenten en beelden van de huidige staat van vroegere filmlocaties creëren ondertussen een Felliniaanse sfeer. Opnamen achter de schermen, waar Fellini rondloopt met zijn onafscheidelijke zwarte hoed, geven een fascinerend beeld van de meester aan het werk. Daarbij sprong hij, ondanks de zachtaardige toon die hij aanslaat in het interview, niet bepaald zachtzinnig om met zijn acteurs. Zo noemt Sutherland de regisseur ‘een dictator, een demon’ en diens gedrag ‘bijna als een kind, echt hysterisch’. In een archiefopname is te zien hoe een geïrriteerde Fellini tegen zijn eeuwige alter ego Marcello Mastroianni moppert: ‘Waarom werk ik toch altijd met jou?’ Voor Fellini waren zijn acteurs ‘poppen’ die zich als een medium moesten openstellen om het verhaal door te geven. Een film wordt niet gemaakt, maar ontdekt. Acteurs moesten niet vragen naar de motivatie van hun personage, film was volgens Fellini ‘schilderkunst, meer dan literatuur of drama’. Hij zag zijn films nooit terug en als hij eens een fragment zag op televisie, herkende hij zijn eigen werk vaak niet. Maar hij kon niet leven zonder film. ‘Ik kan echt niet omgaan met het zogenaamd normale leven.’